مدرسه علمیه النجیبیه کوشک

چگونه نماز خواندن غم و غصه را از دل بیرون برده و موجب آرامش می گردد؟

نماز، نیایش و مناجات با خدا است و البته غیر از نماز راه های دیگر نیز برای گفت و گو با خدا و پرستش او وجود دارد: دعا، ذکر،تسبیح و تقدیس، تلاوت قرآن و … هر یک از این ها به نوعی نیایش و مناجات با خداست؛ اما نماز

عتادت فقط مختص در نمماز نیست و چندین عبادت دیگر نیز وجود دارد که انسان باید علاوه بر نماز، آن ها را نیز به جای آورد؛ عباداتی چون زکات،حج ، خمس, جهاد، روزه، امر به معروف و .. که هرکدام از این ها نقش سازنده و تربیتی مهمی بر انسان دارند؛ ولی در این میان نقش نماز بسیار سازنده تر از همه ی آن ها ست.

از برجسته ترین و مهم ترین آثار نماز می توان به کسب آرامش و ایجاد سکون در آدمی اشاره کرد.

انسان در امواج زندگی و در کشاکش رنج ها و بلاها به تکیه گاهی نیازمند است که بدان پناه برد و درون پر اضطراب خود را بدان آرامش بخشد و این تکه گاه جز یاد خدا، چیز دیگری نمی تواند باشد.

خدا به نماز و نیایش ما نیازی ندارد و این ماییم که به خدا و به نماز_ که وسیله ی ارتباط ما با خدا است_ نیازمندیم. نماز تسلی بخش دل های خسته، مایه ی روشنی و صفای جان و وسیله ی ارتباط مداوم بنده با خدای جهان است.

این ارتباط انسان ضعیف و محدو د با خدای نامحدود، در برابر مشکلات و در نشیب و فرازهاف به انسان نیرو می بخشد.

نماز، عطف دل به سوی آفریدگار جهان است، انسان سرگشته و حیران، سکون و آرامش خود را تنها با روی آوردن به خدا می یابد.

 نورمن وینسنت گریسی می گوید:

«دعا و نماز بزرگ ترین نیرویی است که برای مبارزه با دشواری های زندگی روزانه و به دست آوردن آرامش روحی، شناخته شده است. گفت و گو با خدا، باید عادت همیشگی آدمی شود. نه این که چون درماندگی به نهایت رسید، رو به خدا کنیم و … نخستین قاعده ی دعا و نیایش، آن است که ضمیر ما را آرام می کند و فلب دردناک ما را شفا می بخشد و در کاری که در پیش داریم بصیرت و روشنی فراهم می آورد.»

پس می توان به صراحت گفت که نماز و نیایش عامل سازنده ای است که مقاومت و ایستادگی آدمی را در نشیب و فرازهای زندگی حفظ می کند و نماز گزار در مقابل هر خیر و شر و هر اقبال و ادباری،تحمل خویش را حفظ نموده و به هر بادی نمی لغزد.

خداوند می فرماید: ان الانسان خلق هلوعا؛ اذا مسه الشر جزوعا؛ و اذا مسه الخیر منوعا؛ الا المصلین؛ الذین هم علی صلاتهم دائمون؛ همانا انسان حریص آفریده شده است: وقتی شری به او برسد، فریاد می کشد و جزع می کند و هر گاه خیر و نعمتی به او برسد، بخل می ورزد، مگر نمازگزاران که اینان افرادی هستند که بر نماز خویش مداومت می کنند و به آن اهمیت می دهند.(معارج 18-22 )

رهبر فرزانه انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای در باره ی اثر نماز فرموده است:

«نماز تسلا بخش و آرامش گر دل های مضطرب و خسته و به ستوه آمده و مایه ی صفای باطن و روشنی روان است.»

هم چنین فرموده است:

«نماز با حضور و باتوجه، نمازی که از یاد و ذکر سرشار است،نمازی که آدمی در آن با خدای خود سخن می گوید و به او دل می سپارد، نمازی که والاترین معارف اسلامی را پیوسته به انسان می آموزد، چنین نمازی انسان را از پوچی و بی هدفی و ضعف می رهاند و افق زندگی را در چشمش روشن می سازد و به او همت و اراده و هدف می بخشد و دل را از میل به کج روی و گناه پرستی نجات می دهد. از این رو است که نماز در همه ی حالات_ حتی در میدان های نبرد و سخت ترین آزمایش های زندگی_ اولویت خود را از دست نمی دهد. انسان همیشه به نماز محتاج است و در عرصه های خطر محتاج تر.»

در تبیین این مسأله بهترین شاهد و نیکوترین استدلال کننده، قرآن کریم است که با یک جمله به تمام سؤال ها و مسکلات جواب می دهد و آن این است که حضرت حق فرمود:

الذین آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکرالله الا بذکر الله تطمئن القلوب؛ کسانی که ایمان آوردند و قلب هایشان با یاد خدا آرام گرفت آگاه باشید که تنها با یاد خدا دل ها آرامش می یابد.(سوره رعد آیه 28)